Op Proef

In het Proefkamp op de Hof,
dé culi-camping van het land,
wordt vijf dagen gekookt met love
in menig minirestaurant.

De crème de la crème van Amersfoort
mag zich door grillende keukenmeiden
- nadat er keitjes zijn gescoord -
tot smaksensaties laten verleiden:

ossenstaartstuk, kippendij,
Peking-, polder-deux chevaux,
ezeltje prakje, balkenbrij
op een plankje brie de meaux.

Lamsnek, buikspek, geit met truffel,
getrokken varken, hete hond,
kleefkip, plukduck, côte de boeuffel
in vleugellam gevogeltefond.

Bits en bites en koolcompost:
nooit heeft 't hier zó goed gesmaakt,
de kouwe, lauwe en rauwe kost.
Alles eigen-, zelf- of huisgemaakt!

Woeste oester, wakamé,
kreeft, krab, brasem en garnaal;
menig duivel uit de zee
viert hoogtij in dit bacchanaal.

Want uiteraard gaat elke hap
gepaard met een exquise wijn
of een scroppino van de tap.
Goed, maandag maar weer aan de lijn.

Ja, in het Proefkamp is het feest,
Lekker netwerken bij 't fornuis.
Hier moet je zeker zijn geweest:
de coolste camping, dichtbij huis.

***

© Nynke Geertsma, mei 2015

Geschreven n.a.v. het jaarlijkse culinaire event Proef Amersfoort.

Kunnen maken

Het creëren van Kunst,
da's geen appeltje-eitje!
Het is op z'n minst
een tijdrovend karweitje.

Allereerst vraagt 't Kennis
van basale Technieken
en in heel veel gevallen
van heel specifieke.

Het vereist een Concept
of een soort van een Idee.
Als je dát al niet hebt,
stop er dan maar snel mee.

Want zonder contemplatie
over wat Hét straks moet zijn
wacht een weg vol Frustratie
langs de rand van 't ravijn.

Echt Scheppen is stoeien
door verschillende fasen:
van vervloeken en verfoeien
naar verstilling en Extase.

Het vergt concentratie
en Lef en Gevoel
voor 'n Artistieke Creatie,
met als hoogste doel:

Erkenning ontvangen
voor 't met zorg gemaakt Stuk
en met een blos op de wangen
dit grote Geluk

mogen koesteren en delen
zolang het maar gaat,
tot het begint te vervelen
en drang naar 'iets nieuws' ontstaat.

Dan begint het gedonder   
weer bij fase een.
Ja, Kunst maken is bijzonder,
dat kan echt niet iedereen!

Maar erover oordelen,
tsja, da's een ander verhaal.
Elk oordeel 'heb z'n voordeel',
lijkt de heersende moraal.

Frons bij kunst dus gerust 'n wenkbrauw
en mompel met geklemde kaken
tegen je kind, je man, je vrouw:
"Ach gunst,

dat had ik ook kunnen maken."

* * *

© Nynke Geertsma, mei 2015

Geschreven voor de Staalkaartkunstenkrant

Vrij vers

Als Nederlander
als mens, als vrouw,
als inwoner van de stad
waar ik zoveel van hou

mag ik zingen en dansen,
mag ik schrijven wat ik wens,
krijg ik eerste en tweede kansen,
trek ik m'n eigen plan en grens,

mag ik blij zijn als een kind,
mag ik zijn wie ik ben,
ongeacht wat ik vind,
of wat ik voel of wie ik ken.

De oorlog lijkt soms lang geleden
en 'vrij zijn' voelt zo logisch aan,
maar zonder strijders voor de vrede
zouden wij hier nu niet staan.

Vrijheid ís niet vanzelfsprekend.
Velen kennen niet het geluk
te weten wat dat écht betekent:
nooit meer beperkt of onderdrukt.

Voor menigeen is 't een gevecht,
dus ben ik dankbaar voor elke dag,
voor het geschenk en het voorrecht
dat ik in vrijheid leven mag

als Nederlander
als mens, als vrouw,
als inwoner van de stad
waar ik zoveel van hou.

***

© Nynke Geertsma, 5 mei 2015

Geschreven ter gelegenheid van de Amersfoortse Veteranendag op 5 mei.

Het noodlot

In de mooiste tuin van onze stad,
vogelgezang in zon en regen,
daar liepen ze en praatten wat,
de lente was pas halverwege.

Vriendinnen, samen op een pad
dat ze al vaak hadden gelopen,
onwetend van het noodlot, dat
in de wolken was geslopen.

De oude eik met zijn bladerdek
hield de hagelstenen tegen.
Het leek zo veilig op deze plek,
totdat alle vogels zwegen.

Eén bliksemschicht, één donderslag
deed stad en aarde beven;
veranderde de dag in nacht
in de lente van hun leven:

twee jonge vrouwen bij de stam
van 'n boom op hun pad vol dromen.
Daar zaten ze, toen het onheil kwam
en hun de toekomst werd ontnomen

in de mooiste tuin van onze stad,
waar de doorgaans geweldige natuur
plotsklaps iets heel gewelddadigs had
woensdagmiddag, net voor drie uur.

Dit park, de bomen, het pad met grind:
nooit meer voelt het zoals tevoren.
Maar je kunt er in 't ruisen van de wind
voor altijd lieve vrouwenstemmen horen.

Rust zacht, Belle en Eva 🌿

***

Ter nagedachtenis aan Belle (20) en Eva (21), die op 6 mei in Park Randenbroek omkwamen toen zij, schuilend onder een boom voor een hagelbui, getroffen werden door de bliksem.

Ter herinnering

Wat aan het oog onttrokken is
en wat het oor niet meer kan horen,
dat lijkt misschien wat ongewis,
maar nooit gaat het verloren,

zolang beelden de herinnering
in ons hoofd vast kunnen haken,
zolang woorden de overlevering
van verhalen mogelijk maken.

Wat is verankerd en geschreven
in vele harten en op papier,
houdt het vergankelijke in leven;
brengt oude tijden weer naar hier.

En als 't geheugen van de mens
blind en doof voor vroeger lijkt,
omdat de absolute grens
van het toelaatbare is bereikt,

dan is het goed te constateren,
ook als het ons niet echt behaagt:
we moeten van t verleden leren,
zonder gisteren geen vandaag.

***

© Nynke Geertsma, 2 mei 2015

Geschreven t.g.v. de fototentoonstelling 'Blind memory' van de Franse fotograaf Bruno Mercier, die oorlogsherinneringen in Normandië op unieke wijze heeft vastgelegd. Deze expositie, die ook foto's van lokale fotografen bevat rond hetzelfde thema, is tot 7 juni 2015 in de Aegtenkapel te bezichtigen.