Vroeger stond je bij de bakker
en dan hoorde je wel eens wat,
als Truus of Piet of 'n and're knakker
iets 'van horen zeggen' had.
Ook op de verjaarspartijtjes,
naast de kaas, de worst en chips
kreeg je vaak de gekste feitjes,
roddels, nieuwtjes, trucs en tips.
Al wat je te horen kreeg:
je dacht erover na voor even,
lachte heimelijk of je zweeg
en ging weer verder met je leven.
En vond je ergens eens iets van
nou, dan vertelde je dat alleen
als je gevraagd werd op de man
in het gezelschap om je heen.
Maar tegenwoordig, potverdikke,
schreeuwt men alles van de daken
overal klinkt het 'ikke ikke,
hoor mij, laat míjn (g)roep je raken!'
Dat geblaat in 't openbaar,
gepest, gefoeter en gescheld:
het drijft ons verder uit elkaar,
zaait louter haat en oogst geweld.
In meningsuiting zijn we vrij,
maar wat fatsoen zou prettig zijn.
Zo moeilijk is dat niet, lijkt mij,
probeer het maar: het doet geen pijn.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt
op straat, op internet of privé,
please, doe dat ook een ander niet;
hou in, hou van en wees tevree.
***
